Zo blijft België een klassemaatschappij

Nederlandstalige ouders kamperen weer volop voor de schoolpoorten van Brusselse middelbare scholen. Op de website trouw.nl wordt mooi uitgelegd waarom België ongelofelijk slecht scoort qua onderwijskansen voor kinderen uit sociaal zwakke milieus.

Ezels en Olifanten

In mijn familie is het de gewoonte om een nieuwjaarsbrief voor te lezen aan je meter of peter, ongeacht je leeftijd. Bij de oudere petekinderen durft dat al eens uitdraaien op een expressieve dans, een geïmproviseerd Kerstlied of een afgrijselijke solo op die mondharmonica die je net kreeg. Het deed me plezier om te lezen dat ook Barack Obama zijn nieuwjaarsbrief heeft voorgelezen dit jaar. Tijdens zijn vakantie in Honolulu deed hij een oproep tot samenwerking tussen democraten en republikeinen. (The Huffington Post).

Die samenwerking lijkt een moeilijke opdracht te worden voor de Republikeinse Partij. Nog voor de politici van de Tea Party hun zetel in het Congres hebben ingenomen, krijgen de Republikeinen ervan langs door de basis van de Tea Party. Die is kwaad omdat zij er niet in slaagden om de golf van nieuwe wetten tegen de houden in de laatste weken dat de Democraten de controle hadden over het Huis van Afgevaardigden. In tegenstelling tot de aangekondigde blokkering door de Republikeinen, heeft het Congres een zeer productieve lame-duck session afgesloten. Mark Meckler, een van de oprichters van de Tea Party Patriots, verklaart zijn frustratie: “The Republicans, frankly, have been a disaster. They stood strong on some things, but the only reason they stood strong is because we stood behind them with a big stick.” (The New York Times)

De Republikeinse Partij zal dit jaar onder druk gezet worden om niet te veel toegevingen te doen aan de Democraten. Ze zal ook enkele eisen van de Tea Party moeten realiseren om haar steun te behouden. Dat gaat ongetwijfeld vonken geven vanwege de ongeduldige en activistische basis van de Tea Party.

 

Mietjes!

Toen de Amerikaanse NFL deze week besloot om de wedstrijd tussen de Eagles en de Minnesota Vikings uit te stellen vanwege een komende sneeuwstorm, was dit volgens gouverneur Edward G. Rendell het ultieme bewijs van de 'wussification of America'.

“This country was born on risk. We grew into the greatest nation in the world because we were bold; we had courage; we had a sense of adventure; we had a willingness to go forward and get things done. It seems like we lost that pioneer spirit that made this a special place.”

Laten we niet overdrijven, maar in België werden massaal veel voetbalwedstrijden afgelast de voorbije weken. Niet altijd terecht, voetbal is een buitensport die niet in de zomermaanden gespeeld wordt. Koude, regen of sneeuw zijn op zich geen reden om een wedstrijd af te gelasten, zolang de veiligheid van de spelers of de toeschouwers niet in gedrang komt. Dat een veld moeilijk bespeelbaar is, geldt toch voor beide partijen?

2010 op gevoelige plaat

Nu de laatste week van 2010 ingaat, is het gepast om stil te staan bij de belangrijke nieuwsfeiten van het voorbije jaar. Van een enorme olielek tot verwoestende aardbevingen, van de olympische winterspelen tot de wereldbeker voetbal en van overstromingen tot de lekken van Wikileaks. Een driedelige fotoreeks van The Boston Globe overloopt het voorbije jaar in 120 prachtige foto's.

Deel 1
Deel 2
Deel 3

Prettige feestdagen!

Keuzestress

Kuierend door de supermarkt vorige week, schrok ik van de winkelrekken die tot aan de horizon reikten. Een doolhof van gangpaden mondde uit in vijftien kassa's, volgepakt met verdwaasde klanten. Het was een microkosmos die opmerkelijk groter was dan wat de grijze prefabmuren lieten uitschijnen aan de buitenwereld. 

Ik doorstond het vagevuur dankzij het betere elleboogwerk en verliet de winkel met twee potjes tomatenpurree, een blikje tonijn, knoflook en een schrikbeeld van gekwelde gezichten, schijnbaar overstelpt met keuze. Je ziet ze spoken in de gangpaden. Ze staan rechtop en ademen wel, maar ze bewegen nauwelijks. Hun ogen zijn apathisch, hun schouders hangen naar voren en soms durven ze al eens te kwijlen. De arme stakkerds zijn verlamd door te veel keuzemogelijkheden. Ze zijn verward en overdonderd door alle schijnbaar identieke opties. 

Tijdens de queeste naar de producten voor mijn avondmaal stoot ik op allerlei levensvragen. Wil ik dubbel geconcentreerde of driedubbel geconcentreerde tomatenpurree? Witte tonijn, gele tonijn of skipjack tonijn? Met of zonder graten? In eigen nat of in olie? Liever in zonnebloemolie of in olijfolie? In de supermarkt staan ook acht soorten tandpasta, drie soorten mineraalwater en toiletpapier met oneindig veel laagjes en motiefjes. 

Studies hebben herhaaldelijk aangetoond dat te veel keuze ertoe leidt dat klanten gek worden en de verkoop daalt. Vreemd toch, dat winkelrekken zijn aangegroeid tot exuberante wanden die uitpuilen van producten waarvan men beweert dat ik ze ooit wel is zou kunnen gebruiken. Op zoek naar een lekkere cappucino, biedt mijn ochtendvriend Nescafé maar liefst zes soorten aan. Volgens de firma smaakt elke soort een beetje anders. Er is niet alleen klassieke cappucino, maar ook cappucino zonder cafeïne, met chocoladesmaak, zonder suiker, met veel melk of met een subtiele caramelsmaak. 

En toch lijkt er een strategische logica achter dit decadente aanbod te schuilen. Smiths Food Group, bekend van de Lays chips, zegt dat haar soorten chips op verschillende bevolkingsgroepen gericht zijn. Gebakken chips zijn bijvoorbeeld ideaal voor de gezondheidsfreaks, terwijl kettle chips verkocht worden aan hippe fijnproevers. Het resultaat is een groot marktaandeel voor Lays en een winkelrek dat ik met behulp van een kompas uitkam. Ik ga op zoek naar de knoflook die straks dat kleine extraatje zal toevoegen aan mijn spaghetti al tonno. Naarstig zoek ik naar een beweegreden om te kiezen tussen de drie voorverpakte knoflookbolletjes of het ene bolletje dat ik zelf in een plastic zakje moet steken. Ze zien er even smakelijk uit en een minitieus onderzoek brengt geen verschillen aan het licht. Ik kies dan maar voor de het eenzame bolletje. “Sorrie”, zeg ik tegen de voorverpakte knoflookjes, “jullie zien er ook lekker uit”. 

Stijf van de stress loop ik naar de kassa en voeg me bij de apathische meute. Ik realiseer me nogmaals dat deze supermarkt geen plaats is voor mij. Ik, die de vrijheid kreeg om mijn eigen opvattingen te ontwikkelen en dagelijks oneindig veel waarheden om de oren krijg. Met een empatisch vermogen om het zowat met alles en iedereen ten minste een beetje eens te zijn. Zucht. Ik bedenk me dat het leven veel makkelijker moet zijn voor mijn grootmoeder, die al zestig jaar dezelfde producten koopt “omdat dat nu eenmaal de echte van vroeger zijn”.

Politimatics

Aan de hand van een simulatie op basis van historische gegevens, heeft Apache een formule ontwikkeld om te berekenen hoe lang de volgende federale regering vermoedelijk in het zadel kan blijven zitten.

Een regering die meteen uit de startblokken schiet, houdt het volgens de statistieken gemiddeld 196 weken vol. De geschiedenis leert ons dat per dag onderhandelen, de levensduur van een regering met 0,97 weken krimpt. Daaruit volgt een simpele formule om de levensduur van de volgende federale regering te voorspellen: 196 – 0,97*x = y, waarbij x het aantal dagen is dat er onderhandeld wordt en y de gemiddelde levensverwachting, uitgedrukt in weken.

Stel dat er vandaag wonderbaarlijk een regering gevormd wordt, dan is X gelijk aan 179. De gemiddelde levensverwachting van de regering is dan 22,37 weken, waardoor de regering wel eens zou kunnen vallen op 15 mei 2011...

Deze grafiek geeft het statistische verband weer tussen de duur van de onderhandelingen en de leeftijd van de regeringen in het verleden. (Grafiek: Coolville):

Procrastinatie

Volgens Het Nieuwsblad vindt ongeveer twintig procent van de mensen zichzelf een chronisch procrastinator. "Uitstellen is voor hen een levenswijze, die resulteert in het te laat betalen van rekeningen, het laten vervallen van Bongo- en andere bonnen en het uitstellen van de kerstinkopen tot Kerstavond."

"In tegenstelling tot wat velen denken, heeft procrastinatie niets te maken met time management. Iemand met uitstelgedrag is niet beter of slechter in het inschatten van tijd (hoewel soms een tikje optimistischer). Een procrastinator aanraden om 'gewoon wat beter te plannen' is hetzelfde als 'kop op'  zeggen tegen iemand die chronisch depressief is."

Toch blijkt procrastinatie eerder aangeleerd dan aangeboren te zijn en kan men zichzelf een meer productieve houding aanleren. Goed plan, denk ik. Morgen begin ik eraan.